Op de plaats, rust

'Dat lees je verkeerd', sust mijn man. 'Weet je nog dat we veel koeien tegelijk naar de slacht moesten doen? Daar zijn we boos om en dat staat op internet. Verder is er niets aan de hand. Ik zie je straks.'

Jurre legt zijn telefoon neer en kijkt me vertwijfeld aan. 'De deelnemers zijn onrustig. Een aantal heeft jouw column gelezen. Nel en Jet weten van de open brief die Anneke aan de minister heeft geschreven en de verschillende journalisten die over het erf liepen, zijn ook gespot.'

Ik sper mijn ogen. Dit had ik niet verwacht. Wat een week, wat een aandacht. Honderden berichten op sociale media, cameraploegen, brieven, een nieuwsitem op RTV Drenthe en zelfs in het NOS-journaal. Ongekend. Dit was wat we wilden, wat we ons als doel hadden gesteld. Ineens is het gelukt. We zijn opgewonden, hyper. En dat voelen de deelnemers.

'Ik wil ook naar Den Haag', roept Anke. Ze balt haar vuisten en slaakt wat oerkreten. 'Zie je hoe goed ik kan demonstreren?' Ook Reinier steekt dreigend zijn vinger in de lucht. 'Wie aan mijn boerderij komt, krijgt met mij te maken. En ik ben niet makkelijk.'

'Ho eens, jullie', lach ik. 'We gaan niet naar Den Haag, we gaan gewoon aan het werk. Hier hebben jullie een krat; de snijbonen mogen worden geoogst.'

Dan staat Linda ineens achter me. Ze huilt. 'Ik vind het zo spannend. En zo zielig voor jullie. Wat gebeurt er als jullie de boete niet kunnen betalen?' Ik pak haar hand. 'Daar hoef jij je geen zorgen om te maken. Wat er ook gebeurt: jij blijft hier werken.' Dat durf ik te garanderen.

Dan rinkelt mijn telefoon. Op het scherm zie ik het nummer van een journalist. Tof, maar hij zal moeten wachten. 'Kom Linda, we gaan het gezellig maken. Vanaf nu is het jij en ik, de rest van de wereld bestaat even niet.' Dat helpt. Aan een tafel in de schaduw plakken we prijsstickertjes op winkelproducten. Ik word rustig, zij wordt rustig. Ontspannen.

En pas als ze naar huis is, bel ik de journalist terug. 'U wilde mij spreken?'